Hij belde mij met de diagnose, “ik ben de klos…” en zeven maanden later stierf mijn partner Frans Meijers.
Wat volgde was een rouwproces waar mijn gesprek met Frans doorging op papier, en waar de dichter, academica, en schrijver in mij ging onderzoeken wat zijn dood voor mij betekende.
Naast het verdriet was ik boos en voelde ik mij verslagen en soms eenzaam.
Ik wilde de “liefdevolle weduwe” zijn, maar het bleek niet nodig om vast te
houden aan ideaalbeelden.
Rouw bleek niet alleen een pijnlijke noodzaak maar een bron van persoonlijke groei.
De ontdekkingen die ik deed via het schrijven waren vaak ongemakkelijk, wonderlijk, diepgaand, en soms ook grappig.
De taboeonderwerpen bleken een opening naar kracht en bevrijding en begonnen als vragen:
1. mag je wel zo boos zijn op iemand waarvan je zegt te houden?
2. waarom verliezen we contact met andere dierbaren? Waar zijn we allemaal zo bang voor?
3. hoe kan het zijn dat vreemden soms de juiste dingen zeggen en je naasten de verkeerde dingen?
4. wanneer mag ik mezelf toestaan om naar een nieuwe man te verlangen?
5. mogen mooie dingen uit verlies ontstaan?
In de periode na Frans zijn dood moest ik een nieuwe laag compassie en eerlijkheid in mezelf aanboren; en er kwam een nieuw seizoen van bloei en liefde, zowel in mijn werk als privéleven.
Vrienden en collega’s,
Ik geef op 11 juni 2024 deze workshop
“Schrijven bij rouw, verlies en transitie” in Heeze bij Expertisecentrum Omgaan met Verlies
We gaan een dag schrijven, voelen, leren, en samen (veilig) zijn, en daarbij zal je eigen wijsheid onder woorden brengen.
